jueves, 21 de abril de 2016

Cartas de inverno


E coma ao noso grupo nos gustou Avenida do parque, 17 continuamos con outra das novelas de Agustín Fernández Paz que rematamos de ler xa hai unha temporadiña: Cartas de inverno. Unha historia de terrror psicolóxico que nos conta coma un pintor, Adrián,  compra unha casa encantada na que empezan a suceder estraños acontecementos... 
O misterio é un dos compoñentes fundamentais da narrativa do escritor vilalbés tal e coma nos indica Montse Pena Presas:

Mas la base narrativa de la que parte está firmemente anclada en la realidad, como si sus ficciones comenzasen en la tentativa de abordar historias que le ocurren a gente normal, que incluso podríamos ser nosotros. Sus escenarios son realistas (aunque en ocasiones acaban por transformarse en fantásticos), acostumbran a ser localizaciones concretas y contar con su nombre verdadero o con un pseudónimo que, sin embargo, invita a identificarlas. Pese a esta primera atmósfera de aparente tranquilidad, desde las primeras líneas el autor consigue que el lector intuya (a través de prolepsis, creación de situaciones tensas y comentarios de la voz narrativa) que algo importante, tan maravilloso como extraño, va a suceder. (...)

Pero lo seguro es que ese hecho diferente se erige en el leitmotiv que conduce la obra, en el elemento que guía a un receptor que, desde ahí, ya solamente anhela conocer el final de la historia. Un final que, especialmente en su producción juvenil, acostumbra a ser abierto, incierto, tal vez problemático, enseñando de manera indirecta que, a veces, la vida está llena de sucesos inexplicables y es un ovillo confuso que hay que intentar desenrollar.


No hay comentarios:

Publicar un comentario